Jako, że podróż pomiędzy Łodzią, a Warszawą jest dla przeciętnego mieszkańca Mazowsza równie ciekawa jak "Rolniczy kwadrans" dla przeciętnego dartera pomińmy ją trzema spacjami, o:   . W każdym razie do stolycy dotarliśmy na styk, czyli na 10.00 i po zmarnowaniu 15 minut na znalezienie miejsca do zaparkowania dotarliśmy na miejsce rozgrywek, zmyślnie i dyskretnie śledząc tubylców, którym z tylnych kieszeni spodni wystawały lotki. Nastąpił standard, czyli zapis i przepływ szeleszczących smutno banknotów na linii zawodnik - organizator, powitanie ze znajomymi i można było wziąć się za trening. Ofiarami tegoż podły chatki baby jagi na kurzej stopce, czyli maszyny American Dart o charakterystycznym kształcie. Maszyn organizatorzy ustawili 20 do gier, plus kilka dostępnych cały czas do rozgrzewki i była to ilość wystarczająca.
     Tak a propos organizacji, to w zasadzie bez zastrzeżeń, wszystko szło sprawnie i punktualnie, z głośników dobiegał głos, a nie bełkot, a o obsłudze zawodów można wręcz powiedzieć, że była miła. Jedyną rzeczą, powiedzmy, że dziwną było rozstawienie mężczyzn, których startowało w okolicach setki, na cztery drabinki 64-ki, zamiast na dwie 64-ki, ewentualnie na cztery 32-ki. Po co to było? Dochodziło do sytuacji, że zawodnik zanim zaczął grać miał już na koncie dwie wygrane. I to był ten jeden minus. Zawody rozpoczęły się od standing (krzeseł w sumie za wiele nie było) ovation na cześć naszych reprezentantów, którzy dzielnie spisali się we Włoszech na Mistrzostwach Europy.
     Generalnie jako nomen omen Łódź, popłynęliśmy sobie luźno; najlepsi zajęli miejsca 25/32. No ale jak trzech od nas wpada po kolei na takiego Skalskiego to co można poradzić. Taaa... wiem, trzeba go ograć, no ale to może następnym razem. Honor Łodzi trochę podratowała Asia, która wśród pań zajęła 7 miejsce. Ja zaliczałem się do tych farciarzy, którzy trafili na dzień dobry dwa wolne, później grałem beznadziejny mecz, który cudem wygrałem, bo przeciwnik kaszanił jeszcze bardziej. Nastepny grałem z jednym z reprezentantów - Tadkiem Pionkowskim i bezczelnie powiem, że dla odmiany gralem bardzo dobrze, prowadziłem 1-0, mogłem rywala wykończyć i w drugim i w trzecim legu, no ale jak się diabli, tfu... dabli nie rzuca to... się przegrywa i już.
     W związku z oszałamiającymi sukcesami łódzkiej ekipy przed 16-tą zapakowaliśmy się do samochodów i wyruszyliśmy w drogę powrotną, która dla przeciętnego mieszkańca Mazowsza... bla bla bla, patrz zdanie pierwsze... :)

Lestat